معرفی نماد ملی آموزش محیطزیست: در طول دهه‌های اخیر، بروز و افزایش بحران‌های مختلف محیطزیستی، نگرانی‌های فزاینده‌ای را نسبت به امنیت زیستی انسان برانگیخته است. نقش آموزش محیطزیست از لحاظ نهادینه‌سازی باورهای محیطزیستی، درک ارزش‌های محیطزیست و تأمین زیرساخت‌های فرهنگی در جهت تحقق اصل پیشگیری دارای اهمیت فراوانی است، ارتقای سواد محیطزیستی در میان توده‌های مردم باعث تغییر نگرش ایشان نسبت به محیطزیست و بهبود رابطه آن‌ها با آن می‌گردد.
اگر افراد در درون خود وظیفه‌ای اخلاقی و وجدانی برای حفظ محیطزیست را احساس نمایند، مقدمات مشارکت و همکاری آن‌ها در برنامه‌های محیطزیستی فراهم می‌شود؛ بنابراین هدف از آموزش محیطزیست، ایجاد حساسیت، تعهد و مسئولیت در افراد نسبت به حوادث و تغییرات فیزیکی، اقتصادی، زیستی، اجتماعی، سیاسی و تأثیر آن بر زیست‌کره مسکون است.
از آنجا که یادگیری و آموزش محیطزیست؛ نیازی مادام‌العمر برای همه اقشار جامعه است باید آن را در چارچوب آموزش همگانی محیطزیست، پیگیری نمود. منظور از همگانی بودن آموزش، هر دو فرآیند یاددهی و یادگیری است و همه ارگان‌ها و نهادهای مسئول آموزش در کشور در حوزه و حدود خود با استناد به اسناد بالادستی و فرادستی ملی و بین‌المللی، قانون اساسی جمهوری اسلامی و مصوبه سال 1374 شورایعالی حفاظت محیطزیست در برابر آن مسئول هستند.
بنابراین، دانشگاه‌‌ها و مراکز علمی و پژوهشی نیز با ایفای نقش آموزشی و پژوهشی خود، ضمن اثرگذاری بر تفکر و باورهای محیطزیستی افراد، نه‌‌تنها بر آگاه‌‌سازی اجتماع و تعیین مهم‌‌ترین موضوعات مورد بحث پیرامون حفاظت از محیطزیست، تأثیرگذارند بلکه در تعریف و تبیین رهیافت‌‌های اخلاقی مورد استفاده برای حفاظت از محیطزیست نیز مؤثر هستند و به همین دلیل، دانشگاه‌‌ها و مراکز علمی و پژوهشی بدون پرداختن به این موارد، قادر به عمل به رسالت خود در برابر محیطزیست نخواهند بود.
در کشور ما دو دهه‌ای است که سیر توجه به آموزش‌های محیطزیستی وارد دوره جدیدی شده است، در واقع با شناسایی و عنایت به این نیاز همگانی از اواسط دهه 1380 شمسی با محوریت گروه آموزش محیطزیست دانشگاه پیام‌نور، به‌تدریج فعالیت‌هایی در سپهر علمی کشور شکل گرفت که در معرفی گفتمان این حوزه علمی، نقطه عطفی محسوب می‌شود.
معرفی آموزش محیطزیست به‌عنوان یک رشته و پذیرش دانشجوی کارشناسی ارشد برای اولین بار در کشور از سال 1387 و به دنبال آن در برخی دانشگاه‌های دیگر کشور، راه‌اندازی و پذیرش دانشجو در مقطع دکتری – به‌عنوان تنها دانشگاه پذیرنده این رشته گرایش – از سال 1391 و تربیت صدها دانش‌آموخته و دانشجو در این عرصه و طی روند تکوین این فعالیت‌ها با اخذ مجوز و فعالیت فصلنامه آموزش محیطزیست و توسعه پایدار، کرسی یونسکو در آموزش محیطزیست و پژوهشکده محیطزیست و توسعه پایدار دانشگاه و برگزاری رویدادهایی مانند 5 دوره همایش ملی و 6 دوره نمایشگاه تخصصی، مسابقات متعدد، انتشار ده‌ها کتاب و مقالات علمی و تخصصی و صدها رویداد دیگر در این عرصه؛ باعث شده است این حوزه میان‌رشته‌ای روزبه‌روز در ادبیات فضای علمی کشور، جایگاه خود را تثبیت نماید.
به دنبال این فعالیت‌ها و برگزاری اولین جشنواره ملی آموزش محیطزیست در روز 6 بهمن سال 1398 و در راستای معرفی هر چه بیشتر این حوزه و فراخوانی همگانی برای مشارکت در این راستا، کرسی یونسکو در آموزش محیطزیست اقدام به رونمایی از نماد ملی آموزش محیطزیست با حضور بزرگان و صاحب‌نظران این حوزه نمود. در انتخاب این نماد، تلاش شده است روح حاکم بر آموزش محیطزیست به مخاطبان منتقل شود با این امید و انتظار که این نماد ملی، نقطه اتصالی برای اتحاد و هم‌افزایی همه دوستداران یاددهی و یادگیری در حوزه محیطزیست و پیشرفت پایدار میهن اسلامی باشد.