دکتر علی اکبر متکان – دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو: بدون شک حل مشکلات محیط‌زیستی نیازمند گفتمانسازیهای قوی در حوزههای مختلف است و آموزش در کنار سیاستگذاریها و برنامهریزیهای مناسب میتواند نقش گفتمانسازی را به‌درستی ایفا کند. از این زاویه هرگونه سیاست‌گذاری در حوزههای مختلف به‌ویژه حوزه آموزش باید همسو با حمایت از محیط‌زیست و در نهایت حمایت از سلامت انسانها باشد.
در آموزش محیط‌زیست مؤلفه‌هایی مانند ارتقای آگاهیهای عمومی، درک عمیق از محیط‌زیست، افزایش انگیزههای عمومی، مهارتسازیها و مشارکت در فعالیتهای رافع مشکلات محیط‌زیستی به‌طورجدی نقش بازی میکنند و نقش یارانهها و مشوقهای محیط‌زیستی در اثربخشی درست این مؤلفه‌ها بسیار مهم و کلیدی است.
به اعتقاد اینجانب آموزش محیط‌زیست باید بیش از آن‌که مردم را به‌عنوان اولویت اول مورد هدف قرار دهد، سیاستگذاران، برنامهریزان و مجریان پروژههای مختلف اقتصادی را هدفگیری نماید تا منتج به ارتقای دانش و آگاهیهای محیط‌زیستی در آنها شود. آنچه در آموزشهای محیط‌زیستی باید بیشتر نقش بازی کند و محور فعالیتها قرار گیرد:
“ملموسسازی ارزش محیط‌زیست” و ” هشداردهی و ایجاد حس در سیاستگذاران”، “تغییر نگرش ما نسبت به محیط‌زیست از جنبههای مختلف”، در نظر گرفتن محیط‌زیست به‌عنوان “دارایی زایا” و سرمایهگذاریهای بزرگ برای “مانایی” آن، “به خدمت گرفتن علم، سیاست و فناوری برای بقا و مانایی محیط‌زیست”، “ارتقای مسئولیت اجتماعی در قبال آیندگان، بوم محوری، اخلاق و عدالت محیط‌زیستی و بومشناسی اجتماعی”، تبدیل نقش انسان از “فاتح و بهرهبردار از محیط‌زیست” به انسان “محافظ و کارگزار محیط‌زیست” و ایجاد رابطه محبتآمیز با محیط‌زیست و در نهایت این‌که به‌عنوان معیار ارزیابی کلی از آموزشهای محیط‌زیستی
از خود بپرسیم که در مقابل کارکردها و مساعدتهای چندگانه محیط‌زیست به انسانها، برای محیط‌زیست چه کردهایم؟
بدون تردید این همان نقش معجزهگر آموزشهای محیط‌زیستی است که باید در عمل رخ دهد و هر فردی از جامعه را به دیدهبان محیط‌زیست تبدیل کند. انتظار ما از این همایش چنین رویکرد و نگاه و در نهایت تولید “بستههای سیاستی آموزش محیط‌زیستی” است تا به “سند آموزش محیط‌زیست” تبدیل شود و در اختیار سیاستگذاران و برنامهریزان محیط‌زیستی قرار گیرد.